Ang dami kong gustong isulat ngayon kaya lang hindi ko dapat isulat ang mga yun dito.
Gabing-gabi na pero dumaan talaga ako sa isang internet cafe kasi kala ko kaya kong isulat ang mga bumabalabag sa isipan ko ngayon. Di pala. Ito ay di dahil sa kaduwagan kundi sa kamalayang hindi ito para sa publiko.
Idaan ko na lang ito mamya sa iyak. Mag-isa. Hindi yung ngawang iyak. Kundi yung yakap ang unan na iyak. Ito talaga ang panahong kailangan ko ang nanay ko.
Liguified's Life 
5 comments
Comments feed for this article
March 23, 2007 at 1:16 pm
apathy
my posting a comment here would mean getting away from the meaning of my name – apathy. i wonder what happened. perhaps this is one among the many things that should be kept behind your room’s door.
ngawa. iyak. isang patak ng luha na dahandahang bumababa sa iyong pisngi. mabuti na rin siguro yung maiyak ka kahit minsan.
hindi ko alam kung bakit. sana umuulan ng ito’y iyong sinulat. gusto ko kasi ang ulan. pakiramdam ko kasi nakikidalamhati ang langit. kung umuulan, di malalaman ng mga tao kung umiiyak ka dahil sinasabayan ang luha mo ng patak ng ulan.
sadyang ang pinakamalapit nating kaibigan ay ang ating unan. alam nyang lahat kung ano ang nangyayari sa atin – sa puso natin.
March 24, 2007 at 11:35 pm
claire the cat
whatever it is, every thing’s going to be alright. *hugs* you’re one of the strongest persons i know. and i’m not sugarcoating. you take care….
March 25, 2007 at 12:17 pm
Sheila
Kahit hindi ako unan, pwede mo rin ako i-hug. *hugs*
March 25, 2007 at 11:13 pm
thispanic
*hugs* mam ligs! can’t wait to see ya soon sa bahay! hope okay ka na :]
March 26, 2007 at 12:04 pm
liguified
thanks for the virtual hugs.